Rajasthan, Varanasi en onward to Nepal!

De afgelopen twee weken zijn als een sneltrein aan mij voorbij gegaan. Het voelt als de dag van gisteren dat we naar Delhi vlogen, maar morgen vertrekken we alweer naar Nepal!!!

Mijn laatste verslag eindigde dus in Delhi van waar we met de trein naar het westen zin vertrokken om de provincie Rajasthan te verkennen. De treinreis naar onze eerste stop en de hoofdstad van Rajasthan, Jaipur, duurde ongeveer 6 uur en verliep prima. Bij aankomst voelde het al meteen als een fijne stad en na 20 min lopen hadden we ons geusthouse gevonden. Het was hier heel cozy met een schattig kamertje en fijne ruimtes in het gebouw om lekker te zitten. We waren twee nachten en maar een volle dag in Jaipur dus de volgende dag zijn we optijd vertrokken om de stad te verkennen. Als eerste hebben we een bezoek gebracht aan Amber Fort. Dit is een supermooi paleis net buiten de stad op een heuvel. Je kunt er op de rug van een olifant omhoog omdat je nog een stukje moet klimmen om het fort te bereiken vanaf de weg, maar wij hebben toch maar voor de benenwagen gekozen. Na een paar uur het fort te hebben verkent zijn we de stad in gegaan, hier hebben we een lassi (dikke yoghurtdrink) gedronken bij the famous Lassi wala! Daarna zijn we over de bazaar (winkelstraatjes waar ze van alles verkopen) gelopen in het oude 'roze' gedeelte van de stad. Jaipur wordt ook wel de pink city genoemd om de roze gekleurde gebouwen.

Op de derde dag zijn we 's ochtendsvroeg met de bus naar Pushkar vertrokken, drie uur verderop. Dit is een klein stadje gebouwd rond een meer (Pushkar lake). Pushkar is een van de oudste steden van India en een van de vijf heilige 'dhams' (bedevaartsoort) voor Hindoe's. Het meer wordt namelijk geasocieerd met de hindoe god Shiva. Het verhaal gaat dat het meer bij de Katas Raj temple in pakistan is gevormd door de tranen van Lord Shiva na het overlijden van zijn vrouw, Sati. Toen Sati overleed moest Shiva zo lang en hard huilen dat zijn tranen van Katas Raj stroomden en twee heilige meren creeerden, een in Pushkara (India) en een in Ketaksha (Pakistan). We hadden in psuhkar ook voor het eerst een zwembad bij ons hotel, konden we eindelijk weer een beetje zonnen want dat missen we wel heel erg sinds Afrika. In India moet je, je wel echt veel meer bedekken en ook zwembaden zijn ze hier niet zo'n fan van helaas. Het zonnen ging dan natuurlijk ook niet geheel zonder gestaar want een aantal Indiase mannen die op een dak aan het werk waren hadden het zwembad ontdekt dus echt rustig liggen was er niet bij. We zijn uiteindelijk drie dagen in Pushkar gebleven. Doordat het zo'n belangrijke heilige plek is zijn er heel veel tempels en constant festivals, gebeden en optochten die door de hele stad weerklinken. Dit geeft een hele bijzondere sfeer en we hebben ons prima vermaakt. Maar na drie dagen was het ook wel genoeg, vooral als er ter voorbereiding van Holi een heel weekend dag en nacht lawaai is en de lokale apen ook juist die nacht uitkiezen om voor je hotelraam te bivakeren en slaap vatten wel heel erg moeilijk wordt. De laatste dag hebben we nog de omgeving van Pushkar verkent op een kameel. Dit was wel heel bijzonder en ik heb besloten dat ik ook maar een kameel neem wanneer ik weer thuis ben, veel gemakkelijker dan een fiets en in India is al bewezen dat ze prima passen in drukke steden.

Van Pushkar zijn we toen met de trein vertrokken naar Udaipur (ook wel 'the city of lakes' genoemd). Hier zijn we verbleven bij een guesthouse dat wordt gerund door en Nederlands-Indiaas stel, heel leuk. Udaipur is een veel kleiner en pittoreskere plaats dan Jaipur en Jodhpur en daardoor heel leuk om te verkennen. De stad ligt aan een groot meer, Lake Pichola, wat weer omgeven is door paleisen vaak omgebouwd tot dure hotels of museums. We hebben hier eigenlijk niet zo heel veel bijzonders gedaan en vooral rondgelopen door de kronkelende winkelstraatjes en zijn een avond 'fancy' uit eten gegaan bij heritage hotel Jag Niwas met een prachtige sunset view van meer Pichola. Het fijne is wel dat wanneer je hier 'fancy' uit eten gaat dit nog steeds niet meer dan 15 euro zal zijn. Hierdoor merk je wel hoe snel je gewend raakt aan de lokale currency want toen we de rekening kregen (meestal eet je hier voor niet meer dan 200 rupees wat nog geen 3 euro is) schrokken we van het totaal, terwijl als je het dus omrekend het niet meer is dan een 'goedkope' maaltijd in een nederlands restaurant. Maar na twee dagen (ons schema in Rajasthan was behoorlijk druk) moesten we alweer verder naar Jodhpur.

Na een 8 uur durende busrit kwamen we 's avonds laat aan in Jodphur. Hier hadden we maar 24 uur want de volgende avond om 8 vertrokken we alweer met de nachttrein naar Delhi. De volgende dag hebben we dus goed gebruik gemaakt van ons dagje Jodhpur. We zijn eerst ter voet de stad doorgelopen om uiteindelijk uit te komen bij Mehrangarh fort aan de andere kant van de stad. Het fort steekt hoog boven de stad uit en je hebt dus een prachtig uitzicht over de stad. Jodhpur heet ook wel de 'blue city' door alle fel blauwe huisjes rond het fort en is de twee na grootste stad van de provincie Rajasthan. Na het veel te korte dagje Jodhpur (alhoewel we inmiddels ook wel weer klaar waren met alle forten) zat ons weekje Rajasthan er alweer op en namen we om 19.55 uur de nachtrein terug naar Delhi. Hier kwamen we 's ochtends om 6.25 uur aan. Delhi was alleen een tussenstop want dezelfde avond gingen we alweer verder met nog een nacttrein naar Varanasi ons laatste doel voor Nepal. Gelukkig konden we in Delhi terecht bij 'ons' hotel waar we eerder waren verbleven en waar een heel relaxt rooftop restaurant aanwezig is. Na de dag te hebben verdeeld tussen zon op het dak en het internetcafe vertrokken we om 20.40 uur dus met de trein naar Varanasi. Na drie en een half uur vertraging (en een tweede nacht met bijna geen slaap, want heel comfortabel zijn de nachttreinen hier niet) kwamen we daar de volgende ochtend rond 12 uur aan.

Varanasi was meteen een heel ander verhaal. Na in Delhi al te zijn geconfronteerd met het 'echte' India was Rajasthan eigenlijk heel 'rustig' en comfortabel, maar bij aankomst in Varanasi bevonden we ons direct weer tussen alle Indiase chaos. De naam Varanasi komt van de twee grenzende rivieren, de Varuna en de Assi. Varanasi is de heiligste van de zeven heilige steden van het Hindoeisme en Jainisme en ligt aan de heilige rivier de Ganges. Het is de spirituele hoofdstad van India en een van de oudste continue bewoonde steden in de wereld en de oudste stad in India. De hindoeisten (die geloven in reincarnatie) geloven dat dood gaan in Varanasi je bevrijd van al je slechte karma waardoor je rechtstreeks naar de hemel gaat.

Maar bij aankomst in Varanasi moesten we dus tussen alle chaos met onze fietsrickshaw op zoek naar ons doel, Shanti guesthouse in de 'old city' (zoals de naam al zegt het oude gedeelte van de stad en ligt direct aan de rivier). Het bleek dat het OV op een gegeven moment niet meer verder mag dus moesten we met onze backpacks onze weg vinden door alle kronkelstraatjes van de old city. Dat is niet zo gemakkelijk zonder kaart. We waren ondertussen ook al wel echt vermoeid door twee nachttreinen en toe aan een douche en een fijne kamer. Na een stuk langs de rivier te zijn gelopen en 15 keer de weg te hebben gevraagt kwamen we met een omweg (trappen op/af) en bezweet aan bij Shanti guesthouse. In de lonely planet stond het omschreven als een basic maar schoon guesthouse en het allerbelangrijkste, en de reden dat we voor deze hadden gekozen, het rooftop restaurant met uitzicht over de Ganges. Helaas vielen de kamers ontzettend tegen en niet wat je wil na twee lange nachten en dagen. De kamers waren idd basic, geen probleem, maar ook hard toe aan een likje verf en het woord schoon kwam niet echt bij me op. Maarja onze backpacks weer pakken en ons een weg ploeteren door de kleine straatjes vonden we op dat punt ook niet echt meer een optie en na even bij te zijn gekomen in het rooftop restaurant (wat wel echt een amazing view heeft over de stad en de rivier) hebben we toch maar besloten dat we het wel overleefden in de kamer met raam en waar wel twee heerlijke grote tweepersoonsbedden stonden die heel veel goed maakten. En achja alles went dus inmiddels hebben we hier al drie nachten doorgebracht en tegenover elk slecht moment staan nog veel meer goede momenten en om even een beeld te scheppen: ik zit hier dus 6 hoog in het rooftop restaurant met een cold coffe (het is hier ongeveer 35 graden), midden in de heiligste stad met een prachtig uitzicht over de rivier.

De afgelopen dagen hebben we op ons gemakje de stad verkent. En op je gemakje is hier wel nodig want ik ben nog nooit zo overprikkelt geweest als hier in Varanasi. Er gebeurd zo veel op straat en het ziet zo blauw van de winkels en mensen dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Maar de rivier is de 'main attraction' want hier gebeurd alles. De rivier is dus heilig voor de hindoeisten en de rivier bank is helemaal volgebouwd met tempels, hotels en ghats. Ghats zijn 'embankments' bestaande uit stenen treden waar pilgrims hun rituelen uitvoeren (bijv. wassen, crematies). Varanasi heeft tenminste 84 ghats en twee van deze ghats zijn bedoeld voor het cremeren van hun doden, een belangrijk ritueel voor de Hindoes dat verzekerd dat je in de hemel komt. Ons guesthouse zit praktisch naast zo'n ghat en dit is dus best indrukwekkend en confronterend. Omdat er geen voortuigen door de smalle straatjes kunnen worden de doden in een 'optocht' door de straten getilt. Als je hier door de straatjes loopt kom je eigenlijk constant wel een stoet tegen met mannen (de vrouwen mogen niet bij de crematies aanwezig zijn omdat de zich vroeger vaak achter de dode aan het vuur inwierpen) die luid aan het zingen zijn en hun dode in oranje gewikkelde doeken op een houten draagplank door de straatjes naar de ghat aan het water dragen. En door de dichte bebouwing kun je vanaf ons rooftop restaurant nog net niet de vuren zien branden maar 2 minuten lopen en je staat midden tussen dit publiekelijke ritueel. De mannen dragen de dode dus door de straten naar de rivier waar de dode eerst wordt 'gewassen' in het water van de Ganges. Vervolgens op de rivierbank wordt gelegd en er hout overheen wordt gestapeld en wordt aangestoken (er worden constant mensen gecremeerd aan het water dus hout ligt hier hoog opgestapeld op de trappen aan de rivier bedding, we hebben geleerd dat er per lichaam 150 kilo hout nodig is). Volgens het Hindoe geloof moet het lichaam minstens drie uur branden maar zal de borst van de man (omdat een man hard moet werken en dit dus sterk is) en de heupen van de vrouw (omdat een vrouw kinderen baart), of iig een gedeelte hiervan, bewaard blijven. Niet alle Hindoe's worden gecremeerd er zijn een aantal uitzonderingen en deze mensen worden met een steen aan hun lichaam in het midden van de rivier gegooid (naar mijn mening een veel minder fijn idee). Zo hoeven heiligen (Sadhu's), zwangere vrouwen en kinderen (omdat deze al puur zijn en geen slecht karma hebben) niet te worden gecremeerd, en melaatsen en mensen die bijv. door een slang zijn gebeten mogen niet worden gecremeerd. Kortom de rivier is dus heilig maar hoe erg is hij vervuild? Mensen wassen zich hierin om een gedeelte van hun slehte karma weg te wassen, maar ook worden afvoeren hierin gedumpt en doen mensen hun was en dieren hun ontlasting in het water. Doden worden aan de rivierbedding gecremeerd of met een steen in het water gegooid. Nogal veel om te zien en over na te denken hier in Varanasi en ik ben er ook nog niet helemaal over uit. Het klinkt allemaal heftig als je het zo opschrijft en dat is het ook. Maar tegelijkertijd heel fascinerend om te zien hoe het hier allemaal zo anders gaat. En bij het cremeren in de ghats zie je ook niemand huilen of verdrietig zijn want voor de Hindoe's is het, het ultime doel om 'verlost' te worden en naar de hemel te gaan en dit kan alleen hier in Varanasi aan de rivier Ganges (en door eeuwen lange reincarnatie en goed karma, maar daarom verkiezen de meeste toch sterven in Varanasi, naar mijn idee wel de makkelijke uitweg dan). Het is ook eindelijk het India waar ik al zo veel over heb gehoord en ik ben blij dat we hier nog heen zijn gegaan voordat we naar Nepal vertrekken.

Tegelijkertijd merk ik wel dat het goed is om India te verlaten. Zelfs toen we aan het kijken waren bij de crematies waren er nog weer mensen die zich voordeden alsof ze je alleen maar wilden informeren over het ritueel en werkten voor de hospice (die niet bestaan) en er dus geld uit willen halen en je op willen lichten. En ook weer mannen die naar je staren en ongevraagt foto's van je maken. Het is en blijft India waar je ook gaat en ik merk dat ik er inmiddels best een beetje cinisch door wordt, je vertrouwd niemand zomaar en bent constant een soort van op je hoede.
De haat liefde verhouding met India snap ik inmiddels ook en na het 'echte' India nu te hebben meegemaakt is het een goed moment om verder te gaan naar Nepal. Het land dat pas net uit een burgeroorlog komt maar waar de verschillende religies vredig naast elkaar leven en waarvan ze zeggen dat je komt voor de natuur maar terug wil komen voor de mensen. Nou laten we het hopen! Morgenvroeg vertrekken we met de bus van hier en komen dan hopelijk tegen de avond aan bij de Nepalese grens. Onze eerste stop in Nepal is Lumbini, de geboorteplaats van Budha! Ik heb er zin in!

ps. Hoe is het daar in Nederland met iedereen? Ik krijg af en toe wat mee en ik hoop dat de sneeuw nu toch echt een keer stopt. Op vriendelijk verzoek heb ik al gevraagd of de zon ook af en toe zijn hoofd in Nederland wil laten zien. Laat me even weten of het werkt? Ik lees de berichtjes nog steeds met heel veel plezier, het is fijn om te lezen wat iedereen bezig houdt! Tot in Nepal! liefs