Treintje komt 'zo'..................

Sinds mijn laatste verslag hebben we heel wat kilometers afgelegd en zijn we inmiddels bij ons 'eindpunt' in Afrika aangekomen, Dar-es-salaam in Tanzania. En dit was niet perse een makkelijke reis haha.

Het laatste verslag was vanuit Blantyre, Malawi en we zijn de volgende ochtend vroeg met de bus naar Nkhata Bay vertrokken. Dit zou ongeveer 10 uur moeten kosten, maar wat wij niet wisten was dat we i.pv. de express bus te nemen in een ‘stop’ bus waren gestapt. En stop bus is een understatement want de bus stopte echt op elke straathoek en elke bushalte. Om al dit stoppen te compenseren reedt de buschauffeur tussendoor al seen formule1 coureur over de wegen. Dit was dus niet echt een relaxte rit en dan worden 13 uur in een bus heel lang. Toen we dan ook eindelijk ‘s avonds in Nkhata aankwamen waren we helemaal kapot en gingen we op zoek naar een slaapplek. Helaas bleek dat we een verkeerde inschatting hadden gemaakt van de omschrijven in de Lonely Planet want de backpackers waar we arriveerden was niet echt wat je wil na een lange busrit. Het hutje waar we in sliepen was niet echt wat je noemt gezellig maar nog erger was dat het beddengoed gewoon echt vies was en de matras vrij nutteloos want je lag zo ongeveer op de lattenbodem. Maarja het was al laat en we konden helaas nergens anders heen. Dus toen hebben we onze lakenzak maar te voorschijn gehaald en gaan slapen met de hoop de volgende dag een beter onderkomen te vinden! We zijn ‘s ochtends dan ook vroeg opgestaan en naar de backpackers aan de andere kant van het dorp gelopen.
Daar aangekomen was het gelukkig een wereld van verschil. De backpackers, of nouja eigenlijk gewoon een inimini dorpje (het heet da nook Mayoka village), was supermooi gelegen op de heuvel direct aan Lake Malawi. Het bestond uit allemaal kleine hutjes/huisjes en het lounge/bar/restaurant gedeelte was heel gezellig. Verder was ere en compost toilet wat een interessante ervaring was en twee hele mooie buitendouches die elke dag om 16.00 uur warden verwarmt door middel van vuur (om echt warm water te hebben moest je dan tussen 5 en 8 uur douchen). De staff was ook heel aardig en van Maria (de receptie dame) kregen we, omdat het zo rustig was, ons eigen huisje voor de prijs van een dorm. Echt super lief!

Ons huisje was super mooi met onze eigen veranda direct aan het water. Vanuit mijn bed kon ik Lake Malawi zien en horen en zo ‘s ochtends het water in rollen ^^. We hebben veel tijd doorgebracht met zwemmen en snorkelen want er zwemmen hele mooie vissen rond in het meer en dat het zoet water is, is voor dat soort activiteiten een fijne bijkomstigheid! Het nadeel hiervan hebben we helaas ook ondervonden. We zijn helemaal lek gestoken door alle muggen, ik heb geloof ik nog nooit zo veel muggenbulten tegelijk gehad! En je er helemaal tegen bewapenen was helaas echt onmogelijk. Verder zijn we nog met de boot naar een strand gevaren waar we konden cliffjumpen (ondertussen wel een van mijn favoriete onderdelen!), snorkelen, zwemmen en natuurlijk gewoon lui op het strand liggen. De locale kinderen vonden onze camera’s wel heel interessant. Ze wilden constant dat we foto’s namen zodat ze zichzelf terug konden zien op het schermpje. Dus dat was wel echt heel leuk. Op de een na laatste dag zijn we ook wezen duiken, dit was wel heel mooi maar helaas was het water niet zo helder als dat we hadden gewilt omdat het nogal veel had geregend. Maar dit mocht de pret niet drukken! Na 5 dagen was het mooi genoeg geweest en moesten we deze mooie plaats verlaten om op weg te gaan naar Tanzania! Little did we know dat dit nog een hele opgave zou worden!

Dus de volgende ochtend zijn we vertrokken en onze bestemming voor die dag was Mbeya in Tanzania. We moesten eerst een shared taxi nemen van nkhata naar Mzuzu, wat ongeveer anderhalf uur duurde. Hier aangekomen gingen we op zoek naar de minibus die ons naar de grens zou brengen. Helaas was een volle bus net vertrokken en moesten we anderhalf uur wachten tot onze bus vertrok. De reis naar de grens duurde een dikke drie uur en het laatste stuk naar de grens moesten we weer met een shared taxi afleggen. Dit duurde allemaal zo lang dat we uiteindelijk pas tegen 5 uur bij de grens van Malawi/Tanzania aankwamen. In Tanzania is daarbij nog een uur tijdsverschil waardoor het eigenlijk al 6 uur was. Gelukkig ging de grens overgang heel vlot en hadden we ons visum voor Tanzania binnen 15 minuten geregeld (gelukkig kan het ook zo in Afrika haha). Een minibus naar Mbeya zou echter nog 3 uur duren en de hele aardige grensofficier rad eons da nook voor onze eigen veiligheid aan om daar in het grensdorpje te overnachten en de volgende ochtend vroeg pas naar Mbeya te vertrekken. Dit was wel balen want we hadden er toch echt op gerekend in Mbeya de dag te eindigen en dit was de eerste keer dat we onze dag-eindbestemming niet hadden gehaald. Maarja niets aan te doen. Het was alleen nog een stukje ontnuchterende als je dan de grens overloopt en een straat inloopt met wat local restaurantjes aan de ene kant en wat straatstalletjes aan de andere kant. Maar na even rond te vragen bleken er een paar guesthouses te zijn en kwamen we uiteindelijk bij een spliksplinternieuw gebouw aan wat best raar was in zo’n echt Afrikaans dorpje. Het was er echt superstrak en superschoon en onze kamer was zowaar met mini flatscreen, ventilator, airco en ensuite. We zijn daarna nog even wat gaan eten in het dorpje, waar er natuurlijk voetbal op stond in het restaurant…ja ook hier ontkomen we er niet aan haha. In elk land waar we tot nu toe zijn geweest zijn we tv’s met voetbal tegen gekomen! Na het eten zijn we terug gegaan naar onze kamer en hebben we nog een hele slechte film gekeken op tv (ik heb nog nooit zoiets gezien, slechte acteurs, slechte tekst en de cameraman had geloof ik nog nooit een camera vast gehad en de regisseur nog nooit eerder een film gemaakt haha), echt hilarisch. Toen zijn we vroeg gaan slapen want om 6 uur wilden we de minibus naar Mbeya pakken omdat we diezelfde middag nog met de trein naar Dar-es-salaam moesten vertrekken (en die mag je niet missen, want de treinen rijden niet zoals hier meerdere keren per dag maar, maar twee keer per week).

‘s ochtends wisten we niet zo goed wat ons overkwam. We moesten een klein stukje lopen van ons guesthouse naar waar de minibussen vertrokken en al na een paar meter lopen staat ere en man naast de weg die vraagt of we naar Mbeya moeten. Hij vertelde ons dat de ‘express’ minibus naar Mbeya hier naar toe kwam om hem op te halen en hij had het nog niet gezegd of daar kwam de bus aangereden. Nu moesten we in een keer alla minuut beslissen of we in zouden stappen en onze ervaring met busjes was alles behalve dat ze ‘express’ waren maargoed het was een bus en hij ging naar Mbeya dus zijn we ingestapt. Nou ik zou willen dat alle busjes express busjes waren want niet alleen werd de bus neit helemaal volgestouwd met mensen en baggage, we hoeften maar 5 minuten ofzo te wachten tot hij vertrok en hij stopte zowaar niet op elke straathoek. Dus over een stuk wat minstens drie uur zou duren deden we maar 2 uur en zaten we voor de verandering ook nog eens redelijk comfortable haha. Ik kon nog neit geloven wat er was gebeurd toen we aankwamen in Mbeya, ik denk dat het te snel ging dit keer….:p. Rond 8 uur waren we dus al op plaats van bestemming en de trein zou rond 2 uur vertrekken naar Dar-es-Salaam. Wij hebben toen nog even op ons dooie gemak ontbeten (want ja tijd genoeg) en zijn toen op weg gegaan naar het trein station.

Hier kwamen we om half 10 aan en bleek dat de ticketoffice om 10 uur opende, dus geode timing. Om 10 uur stonden we dan ook netjes in de rij en om half 11 hadden we ons ticket binnen voor de trein. We hadden nog wel even voor het gemak gevraagd hoe laat de trein vertrok en dit bleek 16.00 uur te zijn. Achja twee uurtje erbij konden we nog wel hebben. Toen begon het wachten, want van half 11 tot 16.00 uur is toch wel een tijdje en dit is niet een treinstation zoals bij ons (er vertrokken sowieso maar twee treinen die middag) maar alleen een lege hal met op het pleintje ervoor drie straatstalletjes dus heel veel viel er helaas niet te doen. Gelukkig kwamen er ‘s middags zowaar nog twee touristen binnen lope nom een kaartje te halen (zodra je de backapckers verlaat in Afrika ben je wel echt altijd de enige tourist, nouja op zuid afrika na dan), we wisten niet zo goed wat ons overkwam haha. Het was een stel en ze kwamen uit engeland. Het was echt direct gezellig en gelukkig ging de tijd toen iets sneller. Toen eht wachten er bijna op zat, of ik dat iig dacht, brachten ze om 15.00 uur een bord de hal in waarop werd aangekondigd dat de trein vertraging had en dat hij pas om 21.00 uur zou aankomen. Toen schoot de moed ons toch echt even in de tenen want we waren toch wel echt klaar met het wachten. We hebben toen besloten om samen met het engelse stele en taxi te delen terug naar het centrum van Mbeya om daar even naar een internet café te gaan en daarna watt e gaan eten. Dit was gelukkig allemaal heel gezellig en tegen 19.00 uur waren we weer terug op het treinstation. Waar het wachten weer gezellig verder kon gaan. Toen de trein e rom 21.00 uur nog niet was begonnen we ons al een beetje zorgen te maken maar achja een beetje meer vertraging kon e rook nog wel bij! Maar om half 11 was de trein er nog niet en ben ik maar even rond gaan vragen. Uiteindelijk arriveerde de train master en die kon ons vertellen dat de trein toch echt wel kwam maar ‘wat’ motor problemen had en tegen 23.15 toch echt zou komen. Gelukkig klopte dit en tegen half 12 ‘s avonds zaten we toch echt in de trein. Ik kon het al eigenlijk niet meer geloven. We hebben ons toen maar geinstalleerd in onze slaap coupe die we deelden met 4 Tanzaniaanse dames. Ze waren heel aardig maar helaas was het door gebrek aan Engels toch wel moeilijk om echt een gesprek te hebben. Maar gelukkig bleek het engelse stel in de coupe naast ons te zitten (en zij hadden een hele coupe voor zichzelf moeten ‘afhuren’ omdat mannen en vrouwen normal gesproken neit bij elkaar in de coupe mogen slapen) en hadden we al afgesproken om de volgende dag gezellig bij hunt e komen zitten en te kaarten enzo. Want de treinreis zou ongeveer 24 uur duren (ja de trein gaat ook nog eens een stuk langzamer dan bij ons haha). Maar helaas bleken de motor problemen nog niet verholpen en zijn we uiteindelijk pas om 2 uur ‘s nachts uit Mbeya vertrokken. Toen we ‘s cohtends wakker warden (niet heel comfortable want het waren niet echt bedden maar meer een paar planken boven elkaar gestapelt haha) bleek tot onze grote schrik dat we in 8 uur tijd maar 200 km hadden afgelegd, van de in total 850 km. Dit had nog niet zo heel veel uitgemaakt ware het niet dat wij diezelfde dag (zondag) eigenlijk wel in Dar-es-salaam moesten zijn omdat we maandag ochtend naar de Indian embassy moesten om ons visum voor India te regelen. En op dezze manier zouden we er nog minstens 24 uur over doe nom in Dar te komen en misschien nog well anger. Dit konden we ons niet echt permiteren en na even de kaart er op n ate slaan bleken we heel toevallig (want op dat moment stonden we ook alweer 2 uur stil) ‘gestrand’ te zijn bij het laatste station dat direct aan de grote weg (daarna gaat de trein een stuk de andere kant op dwars door het national park) naar Dar lag en waar dus ook de grote bussen over reden.

We hebben toen de moeilijkste beslissing van onze reis, tot dan toe, moeten nemen. Of op de trein blijven en niet weten wanneer we precies in Dar aan zouden komen…of een heel groot risico nemen en uitstappen de weg op lopen en hopen dat we snel een bus vinden in de richting van Dar-es-Salaam. Want we wisten dat de bussen in ongeveer 15 uur van Mbeya naar Dar-es-salaam reden dus we hadden dan nog een geode kans om dezelfde dag (het was op dat moment 10 uur ‘s ochtends) en anders iig de volgende ochtend vroeg in dar aan te komen. Uiteindelijk hebben we besloten om het risico te nemen en uit de trein te stappen (wat ook nog eens heel vervelend was omdat we ons ticket natuurlijk al hadden betaald), na afscheid te hebben genomen van het Engelse stel, wat heel erg jammer was. We zaten gelukkig direct aan de grote weg en wonderbaarlijk genoeg werden we binnen 5 minuten al opgepikt door een minibusje dat naar Iringa ging (stond het geluk dan eindelijk weer een beetje aan onze kant? :p). Na ongeveer twee uur stopten we bij een busstation en zagen we een grote bus met Dar-es- salaam op de voorkant. Ik zat toevallig naast een hele aardige Tanzaniaanse vrouw die in Wageningen had gestudeerd (ja de wereld is soms klein haha) en zei stuurde meteen wat straatverkopers aan om te checken of de bus echt naar Dar ging en of er nog plaats was voor 2 passagiers (toch makkelijk als je Swahili kan maarja haha). Dit bleek het geval en toen moesten we in een keer in alle haast, want die bus was al aan het vertrekken, uit ons busje springen, onze baggage pakken en overstappen op de grote bus. Dit bleek gelukkig een comfortabele express bus naar Dar te zijn die rond 9 uur ‘s avonds in Dar zou arriveren. Na de grote gok om uit de trein te stappen waren we natuurlijk heel blij dat het ons zou lukken om diezelfde avond nog in Dar te komen. Nou was de bus zelf prima en we zijn uiteindelijk om 11 uur ‘s avonds gelukkig veilig in dar aangekomen. Maar we hebben nog wel voor het eerst in afrika echt in de file gestaan waardoor de chauffeur vervolgens al seen kamikaze pilot ging rijden om de tijd in te halen en wij ons hart vasthielden. Daar kwam bij dat bij een korte pitstop de ipod van roos uit haar tas was gestolen dus dit was wel echt heel erg klote! Het enige lichtpuntje was dat onze medepassagiers wel echt heel cooperatief waren en echt hebben geprobeerd om er achter te komen waar de ipod was gebleven, maar helaas mocht dit niet baten. Diegene die hem heeft gestolen heeft hem hoogstwaarschijnlijk direct afgegeven of is zelf uit de bus gestapt. Een zoektocht door de bus heeft iig niets op kunnen leveren.

Al met al was onze reis van Mbeya naar Dar op zijn zachts gezegd avontuurlijk en vermoeiend, maar dan ben je ook wel weer extra dankbaar als je dan ‘s avonds om 23.00 uur aankomt bij ons ‘couchsurf’ adres wat inhoud een heel groot huis met je eigen kamer met ensuite en een zwembad direct aan het strand. Roos was hier namelijk al verbleven bij haar aankomst in Tanzania de eerste keer en we waren meer dan welkom om hier nu weer te verblijven ^^. De afgelopen week was dan ook echt genieten. Maandag ochtend zijn we meteen naar de Indian embassy gegaan om ons visum aan te vragen. Dit was nog even heel spannend want we moesten ons visum voor zaterdag hebben omdat we dan naar Zanziabr willen. Alleen bleek vrijdag een vakantie dag te zijn en zouden we ons visum maandag pas op kunnen halen. Dit was een problem en warden we doorverwezen naar een man. Die was eerst te druk waardoor we naar iemand anders warden gestuurd. Deze man vertelde ons alleen maar heel nors dat hij niets voor ons kon doen en dat we maandag maar terug moesten komen. De moed zond ons toen een beetje in de schoenen maar we hebben het er niet bij laten zitten en gevraagd of we niet toch de andere man nog mochten spreken. Dit mocht uiteindelijk en dit bleek gelukkig een hele aardige man die binnen 5 minuten zonder geode op ons aanvraag formulier schreef dat we onze visums donderdag (vandaag) mochten afhalen. Gelukkig zijn niet alle mensen hetzelfde denk ik dan maar! :) We hebben de rest van de week aan het zwembad en op het strand doorgebracht. Een beetje bijkomen van onze reis, want dat was wel nodig 0:) haha. We zijn ook nog met de boot naar een heel mooi eiland gevaren samen met drie andere studenten, een Chinees, nederlander en italiaanse, die we de dag ervoor hadden ontmoet. Dit was heel gezellig! Vanmiddag hebben we da nook echt ons Visum op kunnen halen voor India en kunnen we dus officieel op 7 februari naar India vertrekken!!! Morgen nog een dagje aan het strand en dan zaterdag op naar Zanzibar voor een week…voor nog wat meer strand en een heleboel andere dingen. Ik heb er ontzettend veel zin in!

Zo dat is uiteindelijk een heel verhaal geworden…ik hoop dat jullie nog zin hebben om het allemaal te lezen haha. Ik heb ondertussen trouwens een heleboel verjaardagen gemist dus mijn verontschuldigingen hiervoor en alvast sorry voor de verjaardagen die ik nog ga missen ;). Ik hoop dat jullie mij kunnen vergeven. Maar ik denk wel aan jullie allemaal en alle berichtjes en dergelijke lees ik met plezier ook al kan ik niet altijd direct reageren! :)