Busje vertrekt 'zo'............

Na ons nieuwjaarfeest hadden we wel even wat tijd nodig om bij te komen. Gelukkig bleek Tofo daar de goede plek voor. Ons onderkomen in Mozambeat motel was echt heel fijn. Een super mooi zwembad, heel aardig personeel en leuke mensen. Tofo zelf is heel klein, met wat restaurantjes en een marktje en direct aan het strand dus echt supermooi. We hebben dan ook eigenlijk vooral heel veel niets gedaan. Beetje zwemmen, aan het strand liggen en over de markt struinen. 'S avonds drankje doen aan de bar of uit gaan in tofo en heel veel leuke mensen ontmoeten :). Dus tja echt vakantie!

Het enige wat we echt hebben ondernomen is een ocean safari. We gingen met een rubberen speedboot de zee op...en dit was nog wel heftig want er waren flinke golven die dag, dus je moest je wel echt heel goed vast houden aan de boot. Maar dat was eigenlijk vooral wel heel leuk, al een atractie op zichzelf. Het doel was eigenlijk de walvishaai, maar we konden ook dolfijnen, vissen of schildpadden tegen komen. Helaas hebben we geen walvishaaien gezien die dag. Maar wel een hele hoop dolfijnen. Na een aantal pogingen om te snorkelen met de 'humpback dolphins' wat niet lukte omdat deze best wel verlegen zijn, kwamen we een hele groep 'bottlenose dolphins' tegen. Dit is de meer nieuwsgierige soort en we zijn dan ook snel het water in gesprongen met onze duikbril en snorkel. Ze bleven gelukkig in de buurt en heb daardoor echt tussen de dolfijnen kunnen zwemmen en een heel stuk met ze mee onder water kunnen zwemmen. Dit was echt super gaaf om de wilde dolfijnen overal om je heen en met je mee te hebben zwemmen. Een ervaring die ik nooit meer zal vergeten en hopelijk nog een keer ga meemaken. So that completely made up for the lack of any other animals. Nouja op kwallen na dan, maarja daar hoefde ik nou niet perse gezellig tussen te gaan zwemmen.

Owja een paar dingen die ik heb geleerd over Mozambique! Er was ons van te voren al verteld dat 'patientia' een keyword zou zijn, maar dit is een understatement. Je moet niet verbaasd zijn als je minstens anderhalf uur op je eten (of soms zelfs drinken) moet wachten en zelfs niet verbaasd zijn wanneer ze je na een uur komen vertellen dat ze niet hebben wat je hebt besteld, en dus alsnog iets anders moet bestellen. We hebben zelfs een keer meegemaakt dat ze ons de menukaart uit deelden, we allemaal een keuze hadden gemaakt en ons toen vertelden dat ze eigenlijk niets hadden wat op de kaart stond maar alleen een paar dingen die ze apart op het blackboard hadden geschreven. Toen lagen we wel echt dubbel. Verder proberen ze echt overal geld mee te verdienen, extra geld voor je bagage op de minibus, geld om je tas te dragen en zelfs geld vragen voor het wijzen van de weg om maar een paar voorbeelden te noemen. Je kan met geld trouwens ook prima de politie en overheidsambtenaren omkopen voor van alles. Maar dat hebben we gelukkig niet hoeven doen want dat kan best riski business zijn. Je moet trouwens ook niet verwachten dat deze officials je willen helpen, dan kan je beter een 'lokal' om hulp vragen. Verder is het wel een ontzettend mooi land en zijn de meeste mozambiquanen heel aardig dus dat maakt het meer dan waard. Maar zeker wel een opmerkelijk land :).

Na een goede week was het helaas tijd om verder te gaan. Het voelde al echt een beetje als thuis en ik heb het ontzettend naar mijn zin gehad dus ik vond het helemaal niet leuk om daar weg te moeten. Maarja we hebben wel een beetje een schema omdat we op 7 februari onze vlucht moeten halen in Tanzania. Dus zijn we met de bus en de ferry naar Maxixe gegaan vanwaar we een nachtbus hebben genomen naar Beira. We kwamen hier om 9 uur 's ochtends in de stromende regen aan dus dat was iets minder fijn en Beira is niet echt een leuke stad. Gelukkig hoefden we hier maar 1 nacht te slapen en zijn de volgende ochtend met de bus verder gegaan naar Tete. Ook dit was helaas niet echt een denderende stad maar vanuit daar kun je de grens over naar Malawi dus we hadden niet zo veel keuze. Omdat deze steden niet echt voor toeristen zijn heb je niet zo veel keuze en betaal je veel te veel voor een veel te slechte kamer (lees afgebladerd behang, schimmel in de badkamer, geen wc bril en ontzettend geluidsoverlast). Maar het ergste was dus dat dit nog duurder was dan ons onderkomen bij Mozambeat Motel. Maarja ook dit was maar weer voor 1 nacht en de volgende ochtend zijn we doorgereist met de mini bus naar de grens van Malawi. Die minisbusjes worden dus altijd helemaal volgepropt maar gelukkig kregen roos en ik een zitplaats voorin naast de busschauffeur waar het iets comfortabeler is en je vooral bij elkaar op schoot zit en dat is een stuk beter dan naast een zwetend en stinkend iemand want sinds Mozambique stinken de mensen over het algemeen wel echt (of iig in die busjes, want we hebben in Tofo gelukkig bijna alleen mensen ontmoet die prima roken haha). We hebben nog wel een lekke band gehad maar na goed 3 uur waren we dan wel aangekomen bij de grens van Malawi. Of nouja je moet je eerst uit laten stempelen bij de grenspost van Mozambique en dan beland je in een soort niemandsland. Hier hadden we in een keer 25 mannen om ons heen staan die ons in een taxi of op een brommer wilden krijgen om ons naar de grenspost van Malawi (5 km verderop) te brengen. Na heel wat geonderhandel (en bijna ruzie tussen alle chauffuers haha) wilde een taxi ons wel voor 250 kwacha pp brengen en waren we snel aan de 'overkant'. Voor Malawi heb je gelukkig geen visum nodig dus na 5 min stonden we al weer met een stempel in ons paspoort aan de andere kans van de grenspost. Eindelijk in Malawi!

Van de grenspost naar Blantyre is minder dan 100 km dus ik dacht dat het nu wel een beetje vlot zou gaan. Maar niets was minder waar. Er stonden genoeg minibusjes bij de grens dus we hadden er al snel een gevonden die naar Blantyre ging. Maar blijkbaar gingen er niet zo veel mensen die kant op (misschien een rustig moment van de dag ofzo) en die busjes vertrekken niet voordat ze ECHT vol zitten dus toen werd het wachten. Ik had trouwens wel weer een mooi plekje voor ons naast de chauffeur gereserveerd want ja als zij ons zo graag die bus in willen dan moet je daar natuurlijk wel even gebruik van maken in de onderhandeling! Twee uur later vertrokken we gelukkig eindelijk richting Blantyre. Dit had nog geen twee uur moeten duren maar de chauffeur stopte echt overal en voor iedereen dus dat duurde alsnog dik drie uur. uiteindelijk zijn we dus van 7 uur 's ochtends tot 4 uur 's middags onderweg geweest over een stuk wat maar 4 uur zou moeten duren. Maarja daarvoor ben je dan natuurlijk ook in Afrika haha.

Maar het belangrijkste is dat we in een stuk zijn aangekomen in Blantyre en de afgelopen twee dagen zijn we bij Doogles backpackers gebleven, wat een prima onderkomen is. Helaas regend het al twee dagen pijpestelen en is het 'maar' 23 graden (ik had vandaag zelfs mn jas aan :s) dus niet echt uitnodigend weer. We hebben onze dag vandaag dan ook maar besteed in het internetcafe en roos aan het laten invlechten van haar, haar :). Morgenvroeg gaan we al weer verder naar Nkhata Bay, wat 10 uur verderop ligt. Dus de afgelopen dagen stonden in het teken van de bus, maar gelukkig kunnen we in Nkhata bay weer een paar daagjes bijkomen want ik ben er nu wel echt achter dat reizen best vermoeiend kan zijn! haha.