Ziekenhuis in Hampi

Inmiddels zijn we een week en bijna 1000 km verderop in Hampi. We zijn du seen week geleden met de trein uit Mumbai vertrokken. We zaten in de trein gezellig met andere touristen in de ‘coupe’, wat overduidelijk met opzet was gedaan want in de rest van de trein zaten geen toeristen haha. Maar voor ons wel gezellig, een beetje te gezellig misschien want volgens mij waren we echt de ‘loud toerists’ op dat moment. Het was best een lange rit, uiteindelijk iets meer dan 12 uur omdat we 2 uur vertraging hadden opgelopen. De trein is een hele belevenis opzich, er wordt constant van alles verkocht wat superhandig is. Als je tenminste kan ontcijferen wat ze precies zeggen en bij zich hebben want op een gegeven moment hadden we koffie ipv thee haha. Uiteindelijk kwamen we ‘s avonds tegen half 8 aan in Panaji, de hoofdstad van de region Goa. Een meisje (uit Israel) van de trein was alleen en besloot die avond met ons mee te gaan, dus dat was wel gezellig. Ik voelde me alleen niet zo lekker meer en had de knollen wel op die avond dus Roos en Shir zijn nog de stad in gegaan, maar ik ben ‘thuis’ gebleven. De matrassen van het hotel waren alleen keihard dus die nacht hadden we allemaal heel slecht geslapen. Niet fijn als je je al niet zo lekker voelt dus de volgende ochtend zijn Roos en ik maar meteen verhuisd naar een ander Guest house. Die hadden we gelukkig al snel gevonden en zijn daar nog even wat bij gaan slapen haha. De matrassen waren hier echter niet veel beter en inmiddels zijn we er achter dat de matrassen in India over het algemeen vrij hard zijn dus ik denk dat we er maar snel aan moeten wennen!

Na een beetje bij te hebben geslapen zijn we Panaji beetje gaan verkennen en hebben daarna rustig wat gegeten en nog even een internetcafe opgezocht. Inmiddels voelde ik me wel steeds slechter maargoed ik dacht dat dat kwam door de lange treinreis en het slechte slapen, inmiddels ben ik achter de reden maar daarover zometeen meer. We zijn nog een nacht (met weer bijna geen slap) in Panaji gebleven en na de volgende dag wat dingen te hebben geboekt ivm met trein en vliegtuig, want de trein is hier toch wel lasting om te boeken vooral omdat je het vaak al ver van tevoren moet boeken want anders zit hij gewoon vol, zijn we met de bus richting Anjuna vertrokken. Hier kwamen we pas in het donker ‘s avonds aan en het bleek nogal druk te zijn dus een plek om te slapen was nog nooit zo moeilijk geweest. Uiteindelijk kwamen we via een ander guesthouse, dat werd gerunt door een heel schattig ouder Koppel, bij een guesthouse terecht dat nog maar net een maandje open was. Dus gelukkig konden we daar nog terecht. En alhoewel het er nog niet echt helemaal af was hadden we een grote kamer met fijne douche en dat is alles wat we op dat moment wilden. Bovendien zaten we allebei niet zo lekker in ons vel en niet alleen door slaaptekort en omdat ik niet lekker was, maar misschien toch een verlate cultuurshock of te veel verandering of noem het wat je wil, maar we hadden allebei het gevoel dat het allemaal een beetje in een waas aan ons voorbij ging.

Alles bij elkaar ging het mij ondertussen dus zowel fysiek als mentaal niet echt meer lekker. We zaten er eigenlijk allebei een beetje doorheen. Roos is de volgende dag dan ook om haar zinnen te verzetten op pad gegaan om haar Oom te bezoeken die in een plaatsje verderop woont. Om toch ook te proberen mijn zinnen te verzetten heb ik een scooter gehuurd en ben rond gaan rijden. Dit was opzich wel lekker maar hielp uiteindelijk niet veel. Inmiddels was mijn keel ook behoorlijk opgezwollen en bleek dus dat ik de afgelopen dagen wel echt iets onder de leden had gehad. De volgende dag zijn we daarom naar de pharmacy gescooterd en iets gevraagd voor mijn keel (er was niet echt een dokter of een zieknhuis in de buurt op dat moment). De volgende dag ging het dan ook wel een klein beetje beter met mij en zijn we ‘s avonds nog met een aantal nederlanders (die we eerder al in Panaji waren tegengekomen) naar een feestje op het strand geweest. De feestjes in Goa duiken vaak overal en nergens op en om ze te vinden moet je overal een beetje rondvragen en rondrijden totdat je er een hebt gevonden. Dit was dus wel weer een leuke ervaring en het was echt een hele leuke avond. Dit verzetje hadden Roos en ik wel echt even nodig en de volgende dag ging het gelukkig al een stuk beter met ons, behalve dan fysiek met mij, want na al bijna een week slaaptekort en een keelontsteking ging dat nog steeds niet lekker en bleek nu ook dat de tabletten van de apotheek niet echt werkten. Maar we moesten die dag wel vertrekken want we hadden een trein geboekt naar Hampi. Daarvoor moesten we eerst die avond nog overnachten in Madgaon vanwaar de trein vertrekt.

Die ochtend vroeg zijn we dus met de trein naar Hampi vertrokken. De treinreis duurde ongeveer 9 uur en was wel weer een hele belevenis, met bedelende mensen zonder been, met een ontstoken voet, al zingend met een kind op de arm of een klein jongetje met een aapje die het gangpad gaat vegen en daar geld voor vraagt. Geiten, koeien en honden die over de treinrails lopen en indiers die je aan zitten te gapen en foto’s van je maken. Uiteindelijk kwamen we veilig en wel en met maar een uur vertraging aan in Hospet vanwaar we de bus, we hebben het maar de gouden koets genoemd want de hele bus was van binnen verbouwd met gouden pilaren en muren, echt hilarsich, ons naar Hampi bracht. Hier zijn we de afgelopen drie dagen verbleven en bij aankomst was het al zo mooi en een stuk rustiger hier dan wat we tot nu toe van India hebben gezien. Dat was wel echt heel fijn want we waren allebei wel toe aan wat rust. Helaas zijn de matrassen ook hier weer hard en na de eerst nacht nog een keer slecht te hebben geslapen en mijn keelpijn die alleen maar erger leek te worden heb ik maar besloten om de volgende ochtend naar de dokter te gaan.

Ik heb aan de eigenaresse van het guesthouse hier (wat Hema guesthouse heet dus wel grappig) gevraagd waar ik dan het beste heen kon gaan en dat was naar het ziekenhuis 17 km verderop. Dus Roos is met me meegegaan in de autorickshaw op weg naar het ziekenhuis. Niet de meest comfortabele rit haha, maar de omgeving hier is wel zo prachtig dat dat wel gecompenseerd werd. Het ziekenhuis was wel een belevenis, precies zoals ik me een lokaal ziekenhuis hier had voorgesteld. Met plastic stoeltjes in de wachtkamer en een hele reeks Indiers die ons aangaapten het moment dat we binnen liepen. Gelukkig mocht ik meteen en zonder papierwerk doorlopen naar de dokter. Op het eerst gezicht was het nogal een oudere norse indiase dokter dus ik vond het we een beetje eng, daar kwam bij dat er zomaar ineens mensen bij in de kamer kwamen staan (inclusief onze rickshaw shauffeur die op ons zou wachten) dus ik voelde me wel echt te bekeken, maar Roos heeft ze netjes allemaal de kamer uitgezet hahaha. Conclusie van de dokter ‘severe severe tonsillitis’ waarbij hij me heel belerend aankeek alsof ik nog maar net op tijd bij hem was gekomen. Omdat ik sinds Afrika ook al heel veel last heb van mijn maag, vaak opgeblazen, misselijk, buikpijn etc, heb ik de dokter daar ook maar meteen naar gevraagd en kreeg vervolgens een hele pillenwinkel voorgeschreven. Antibiotica, pijnstillers, vitamine complex en een of ander enzymstroopje voor mijn maag, die ik bij de pharmacy next door op kon halen. En wie heeft er nog een reisverzekering nodig als de dokter 50 rupees (0,67 euro) en de medicijnen 270 rupee (3,71 euro) kosten. Ehm iets met de zorg in Nederland die te duur is toch….doet je toch denken zeg maar.

Maargoed met goede hoop gingen we weer terug naar ons guesthouse. Gelukkig sloegen de pijnstillers iig snel aan waardoor ik me die dag iig al een stuk beter voelde, maar aangezien ik van de dokter absolute rust moest houden, wat dus onmogelijk is op reis haha, hebben we maar wel rustig aan gedaan en ben ik vroeg gaan slapen want het slaaptekort was inmiddels wel groot. Gelukkig deden de prachtige omgeving en de antibiotica al snel hun werk waardoor ik me na een paar dagen weer bijna helemaal beter voelde en de cultuurshock (of wat het ook was) ook verdween. En ach een nieuw continent heeft natuurlijk ook gewoon tijd nodig om aan te wennen, al helemaal als je die begint met een fikse keelontsteking haha.

Vandaag hebben Roos en ik, samen met nog een Nederlandse jongen, heerlijk op onze brommertjes door het prachtige Hampi landschap gereden en een aantal hele mooie tempels bezocht. Ik had nog graag een paar dagen willen blijven in ons mooie paarse huisje met hangmat ervoor. Zelfs op de uberharde matras! Maar helaas moeten we morgenmiddag vertrekken want we hebben de nachttrein naar Bangalore, waar we een dagje doorbrengen om over twee dagen verder te reizen naar Kerala in het uiterste zuidwesten van India.